पुस्तकका लागि मोरङका गाउँगाउँ पुग्दा पौडेलले भण्डारीलाई माया गर्ने धेरैजना भेट्नुभयो । उनीहरुका गुनासा र दुखेसो पनि प्रशस्तै थिए । जसलाई पौडेलले पुस्तकमा यसरी उल्लेख गर्नुभएको छ :

· यो काम १५ वर्षअघि हुनुपथ्र्यो, कहाँ निदाएको थियौ ?

· किन चाहिएछ पार्टीलाई मदन भण्डारी यतिबेला ?

· एमाले सत्ताबाट फ्याँकिएछ कि क्या हो, मदन भण्डारी पो खोज्दै आयौ त ।

· हैन, हत्यारो चैं पत्ता नलाग्ने नै भो ?

· साँची, मदनका छोराछोरी कति अरे ? केके गर्दै छन् हँ ?

· म त नागरिकताको टोली पो आएको रैछ भन्थें, खत्तम भइगो नि ! आफ्नो सानो काम थिएन ।

· मदनजस्ता नेता भए पो पार्टीमा लाग्नु, अहिलेका त खै खै ?

· खै, सत्तामा पुगेपछि बिर्सिहाल्छन्, फ्याँकिएपछि दासढुंगाका कुरा गर्छन् । यो दासढुंगा पनि कहिल्यै नबिर्सिने गीत हुने भो ।

· विद्याको के छ खबर ? चिन्छौ ? ज्यान मार्ने रोग लाग्यो भन्थे । निकी भइन् पनि भन्थे । यसो गाउँतिर पनि जाऊ अरे भनिदेऊ न है ?

· पार्टीले सुरक्षा गरेको भए त्यत्रो घटनै हुने थिएन । अरुतिर चोरीऔंले तिखारेर के गर्नु ?

‘के साँच्चै तिमी हाम्रो नेतालाई किताबमा लेखेर फर्काइदिन सक्छौ ? भन्ने प्रश्नमा आफूले मौन सम्मति जनाएर टाउको हल्लाएपछि उनीहरुले काठको दराज खोले, टिनको बाकस उघारे र भएभरका सामग्रीहरु थुपारिदिए’ पौडेलले पुस्तकमा उल्लेख गर्नुभएको छ ।

मदनलाई नजिकबाट चिनेका र उहाँको जीवनीलाई तस्बिर सहित पुस्तकमा उल्लेख गरेका पौडेले भन्नुहुन्छ-मदनलाई अहिले पार्टीले होर्डिङ बोर्ड जस्तो बनाएको छ । ‘मदन भण्डारीलाई ठूलो होर्डिङबोर्ड बनाएर त्यसको छायामा बसिरहेको छ अहिले उहाँको पार्टी’ पौडेलले  भन्नुभयो । अहिलेका नेताहरुमा जस्तो मदनमा भूमिगत जीवन र पछिको खुला राजनीतिमा कुनै परिवर्तन नदेखिएको उहाँको बुझाई छ । ‘मदन चाहिँ जुन नर्सरीमा हुर्कुनुभयो, त्यो नर्सरीबाट ठूलो पार्टीमा आएर नेता हुँदा पनि केही फरक देखिएन । जे बोल्नुहुन्थ्यो, त्यो गरेको देखियो । आर्थिक रुपमा कसैले प्रश्न उठाएको देखिएन । व्यवहारिक पक्ष र चरित्रमा समेत कसैले प्रश्न उठाएको देखिएन । सरलपन देखियो । जनताले जे गर्छन्, त्यसमै भिजिहाल्ने गुण । जनताले थाहा नपाइकन आफ्नो कुरा सिकाइदिने गुण थियो उहाँमा’ पौडेलले स्मरण गर्नुभयो ।